سبکبالان عاشق

به رخت خواب ها تکيه داده بود.

منتظر ماشين بود؛ خيلي دير شده بود. دانه هاي تسبيحش يک به يک روي هم مي افتاد.

مهدي با آنکه هميشه با ابراهيم غريبي مي کرد، دور و برش مي پلکيد؛ انگار بازيش گرفته بود. ابراهيم هم انگار نه انگار، اصلاً محل نمي گذاشت.

اين بار با هميشه فرق مي کرد؛ آمده بود تا برود. خودش گفت: «روزي که من مسأله محبت شما را با خودم حل کنم، آن روز، روز رفتن من است.»

عصباني شدم؛ گفتم: «چقدر بي عاطفه اي. از ديشب تا حالا معلوم نيست چته!»

صورتش را برگرداند، تکان نمي خورد. برگشتم توي صورتش نگاه کردم؛ خيس از اشک بود.

سلام بر حسین و پیروانش

سلام برشهید محمد باقر برادر آسمانی ام

عجب سعادتی نصیبت گشت که بال های شهادت روزی ات شد ای کاش آن کلامی را که خداوند از وجودت شنید یا آن عمل را که در رفتارت دید من هم می دانستم و می فهمیدم تا معشوقت من را نیز بپذیرد اما افسوس که دنیای خاکی ورنگ لعابش گریبانم را گرفته است و مرا پای فرار از آن نیست برادر خوبم دعایم کن که بتوانم خودم را پیداکنم و دعا کن خداوند همه ما را ببخشید ای شفیع من به درگاه خدا سخت محتاج و منتظر دعایت هستم برادر شهیدم خدانگهدارت آمین.